martes, 11 de marzo de 2008

Ultima cena


Ultima cena

Es delicioso...

Ultima cena



Buena cena. Hoy ha venido Patxi y Emilia ha prepararnos la cena.


Frijoles y arroz en Brasil; parecido a el casamiento salvadoreño; el gallo pinto nicaraguense...



Finalmente, eramos 10 cenando.

nos vamos pa LA Asia!!

NOE
bonics i boniques!!!

ha llegado la hora de partir!!! manyana comenzamos nuestro viaje por Asia y lo unico que tenemos es el vuelo a New Delhi...jajaja...iremos viendo que encontramos por el camino!!! Para iros contando, la master en comunicaciones, Montse, se ha pasado 4 horas para crear un precioso blog, donde podreis ir siguiendo nuestra ruta...los Que me conoceis sabreis que yo no soy de escribir mucho pero teniendo a estas companyeras de viaje, Sofia, Montse y Belen (que no les gusta de hablar), seguro que os enterareis de hasta cuantas veces voy al WC.

Cuidaros mucho, Os voy a llevar a todos en mi corazon!! us estimo molt!!

SOFI
Bueno gente!! Aqu'i estamos de los nervios con los preparativos, ya tenemos todo preparado. manana salimos a las 6 para salir a las 8 desde dublin hasta londres, luego hasta las 2 no salimos hacia nueva delhi!! Es increible lo que vamos a hacer, tengo unas ganas... S'olo deciros que os quiero un mont'on a todos i sobretodo cuidaros i ya os ir'e explicando todo por internet. Me podeis enviar sms al m'ovil espanol. Bueno guapos os tengo que dejar porque el pc esta muy buscado solo tenemos uno!!!

BELEN
Estamos en contacto; ahora no puedo pensar; nos han preparado una cena exquisita



MONTSE

Momo es un libro hermoso;es un canto a la amistad. Los hombres grises quieren robar uno de los bienes más preciados que poseen las personas: su tiempo. Momo es una niña que posee la maravillosa cualidad de saber escuchar a los demás y que intentará ayudar a la gente a humanizar sus vidas; Una vez me llamaron MOMO. Y en eso estoy: Iniciando un camino por un lado, como dice Antonio Machado y por otro lado; iniciandome en el camino de los blog... Os animo a participar en este canto a la amistad a traves de este blog.



Caminante, son tus huellas el camino, y nada mas ; caminante, no hay camino, se hace camino al andar. Al andar se hace camino, y al volver la vista atras se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar. Caminante, no hay camino, sino estelas en la mar.Antonio Machado



... en anglais.Wanderer, it is your trackswhich are the road, and nothing else.Wanderer, there is no road,walking makes the road.By walking, the road is made,and when glancing backyou contemplate the trailwhich you will trample no more.Wanderer, there is no road,only the wakes on the sea



... en français. Marcheur, ce sont tes traces ce chemin, et rien de plus ; Marcheur, il n'y a pas de chemin, Le chemin se construit en marchant. En marchant se construit le chemin, Et en regardant en arrière On voit la sente que jamais On ne foulera à nouveau. Marcheur, il n'y a pas de chemin, Seulement des sillages sur la mer



… en catalan.
Caminant, les teves passes,són el camí, no res mes,Caminant, no hi ha camí.És fa camí, caminant.Caminant és fa camí i en tombar la vista enrereVeuràs de nou la drecera que no has de tornar a trepitjar.Caminant no hi ha drecera, sinó esteles a la mar






Bueno estoy con Noe; Sofia en Dublin preparando un poco el viaje y visitando los pubs habidos y por haber. La verdad es que realmente no somos conscientes del viaje que estamos iniciando cada una por su historia personal. La mia es que tengo una disociacion mental; parte de mi mente y de mi corazon se ha quedado en Marruecos. Hemos visto un documental de Nepal ,del Tibet y de Vietnam para ambientarnos. Cada una se encarga de dos paises para prepararlo. Yo me estoy leyendo la guia de Nepal y no se si luego me leere otra.Luego hemos mirado los medicamentos y la mochila. Hemos empezado por la mia y realmente es very heavy. Total que mi mochila pesa mucho aunque solo llevo tres pantalones y tres camisetas; una toalla y un saco de verano confeccionado por mi.Y mogollon de medicamentos y pijotadas; como los cables; los aparatos electronicos (camara;linterna; mp4;pen_bueno como dice Siddi pentagrama),mosquitera;guias; guias de conversacion por mi incompetencia linguistica. Yo les repito a las ninas que vamos a pasar frio pero dicen que nos compraremos la ropa en el Tibet o en Nepal. En fin que ahora tengo que comprarme una mochila nueva porque los hierros de la mia pesan mucho.Intentaremos fotocopiar los documentos; y escanearlos: Ya tenemos los visados de Nepal; India y Vietnam. Me estoy arruinando antes de empezar. Tomas me puso musica en el mp4; asi que en el viaje escuchare musica de la Eli; del Tomas y de la Noe. La verdad es que soy una inculta con las nuevas tecnologias. Y sigo con mi hipotesis que se debe a la falta de oportunidades y es por eso que se da el analfabetismo funcional. Ahora con el nuevo blog de viaje podreis compartir con nosotras el viaje.

Ya se que soy muy enganxifosa con los besos y con decir te quiero; pero creo que se debe decir lo bueno; que a veces nos olvidamos de ello.Na que os quiero

El somni es fa cami

Somos cuatro soñadoras que vamos a hacer realidad iniciando un camino. Somos Noe Magre, Sofia Abiol, Belen Valladares y yo, Montse Bosch. Tres catalanas y una madrileña en dirección a recorrer el Sudasiatico.
Yo y Noe, llevamos años soñando un viaje alrededor del mundo, pero la vida da muchas vueltas y ahora este se ha convertido en nuestro nuevo camino. Sofia al enterarse, sin pensarselo se acoplo a la idea... Luego mi vida cambio y no estaba segura de realizar este nuevo camino... Y sólo iban a ser Noe y Sofia... Pero, aparecio Belen dudando dudando pero dando pasos con Noe y Sofia... Y yo, porque no... la vida cambia pero los sueños son los sueños y debemos caminar hacia ellos... Me gustan los nuevos cambios en mi vida y me quiero a las personas que estaban en ella y a las nuevas que se han incorporado... Pero los sueños no deben ser sueños simplemente, sino darnos la fuerza para empezar a andar... Así, que me subo al barco del sudasiatico, pactando y hablando antes con la persona que llena mi vida...


Hoy es martes día 11 de marzo, nos hemos levantado muy pronto y estamos ultimando los preparativos del viaje al sudasitico que vamos a iniciar mañana a las 5 de la mañana, dirigiendonos a Londres desde Dublin y luego dirección Delhi.
Es una sensación rara, yo sigo diciendo, que no somos conscientes de lo que vamos a iniciar...

Desde esta mañana solo hay subidas y bajadas por la escaleras, listas y listas de cosas, comprovaciones de las maletas, las cosas que faltan, las cosas que nos llevamos, las cosas que dejamos a tras.... aaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!

que sensación de estres... Y es que nos vamos a la Asia...dice Noe... "No et preocupis, jo em deixo això que segur que no ho necesito, bueno millor m¨ho enduc per si es dóna el cas", dice la Sofia... Y yo, mi tarea de hoy es iniciar este blog, que como soy analfabeta funcional respeto las NNTT, llevo toda la mañana con ello....

Allá vamos...